Vertaling Memoires

De Duitsers lieten tijdens hun vlucht tonnen materieel rondslingeren.

Sommige van de jongens kregen de gekoesterde Luger.

Het meest voorkomend waren de lange Duitse bajonetten.

Een andere vriend, George Rolfe en ik raakten een van deze bajonetten die aan de rechterkant aan onze band hingen en om onze knie werden vastgebonden.

 

Ongeschoren en vies, we zagen er behoorlijk stoer uit. De bajonetten waren van groot nut bij het doorsnijden van de metalen binding van strobalen die we vonden in stallen waar we soms sliepen. Een kale houten vloer was hemels in vergelijking met een gat in de grond of de aarden vloer van een schuur.

 

Loopgraven waren enigszins geruststellend. Tenzij je een voltreffer kreeg, was je redelijk veilig voor vijandelijk vuur.

 

We volgden de gewoonte om een kuil in het midden van de vloer te graven om een granaat in te schoppen, zoals we in de training hadden gedaan.

 

Er was één ernstig probleem met een Loopgraaf die in een bebost gebied was gegraven. Je kunt luchtsalvo's boven je hoofd krijgen van mortierbommen die ontploffen door boomtakken te raken. Op een dag staakten we onze opmars en kregen we te horen dat we loopgraven  moesten graven in een klein bos naast de weg. We vermoedden dat de half-track 88 die we door heel Nederland en naar Duitsland achtervolgden, net om de hoek op ons wachtte. We groeven onze loopgraven en hakten en hakten vervolgens koortsachtig kleine bomen om de toppen van de loopgraven te bedekken als bescherming tegen luchtsalvo's. 

 

We waren nog maar net klaar toen ons ondersteunende zesponder kanon kwam aanrijden, in positie getrokken door een Vrachtwagen. Een paar kisten munitie werden gelost en de vervoerder bewoog zich op enige afstand, vermoedelijk uit de gevarenzone. Alleen de kanonniers en wij bleven over, als "Schietschijven".  De zesponder zou een laadtijd van twee minuten hebben. De onzichtbare Duitsers hielden ons natuurlijk nauwlettend in de gaten en wisten wat ze moesten doen. Wij wisten ook wat zij gingen doen en we vonden het helemaal niet leuk. 

 

De zesponder schoot in twee minuten alle granaten weg die ze konden. Gericht op wat er om de hoek wachtte. Ik wed dat ze niets konden zien. Aan het einde van de twee minuten en misschien twintig schoten werd de vrachtwagen snel achteruit gereden, het kanon bevestigd en de hele boel steeg letterlijk op in een stofwolk. De hele schietwedstrijd kon niet langer dan vijf minuten hebben geduurd, van begin tot einde. 

 

Zoals we verwachtten, begonnen een minuut later mortierbommen hun kleine ploffende geluiden, gevolgd door hun gevederde gefluister om met luide enge knallen boven het hoofd in de bomen neer te storten. Gelukkig zaten we veilig in onze afgedekte gaten en leden we geen slachtoffers. We vonden het zeker vreselijk om onze steun te zien aankomen, wetende dat we binnenkort een pak slaag van de mortieren zouden krijgen.

De Duitse kanonniers waren ook zeer nauwkeurig. 

Duitse half-track 88