Vertaling Memoires

Een van de eerste schermutselingen die er slecht aan toe ging, begon met onze compagnie die 's nachts werd ingekwartierd in een vrij grote stad.

 

We kregen huizen toegewezen in een gebied waar de straat eindigde in een grote cirkelvormige oprijlaan die een tiental huizen bediende.

Bij het eerste licht de volgende dag werden we gevoed en geïnformeerd over de activiteiten van de dag.

We moesten op vrachtwagens gaan en naar het noorden stormen totdat we werden beschoten. Toen dit gebeurde, moesten we van de Vrachtwagen springen en posities aan de linkerkant innemen.

 

Omdat ik niet dom was, ging ik op weg naar de laatste Vrachtwagen.

 

Nou, zou je het niet weten, deze pechvogel (Vrachtwagen) draait zich om en gaat er tot mijn schrik vandoor, voorop in het peloton. Dikke shit! 

De passagiersstoelen zijn gevuld met vastgebonden bundels materiaal, daarom moesten Barrie en ik er bovenop liggen en kijken uit over de bestuurder, Barrie's Bren (=Machinegeweer) tussen ons in.

 

De dappere vrachtwagen stormt vijandelijk gebied binnen, gevolgd door de andere vrachtwagens. Er is niets voorzichtigs aan onze inval, het is volle kracht vooruit.

 

Barrie en ik houden ons vast en kijken voor ons uit als we ineens een hoofd en schouders uit een gat in de grond zien opdoemen.

 

Onder de arm van de Duitse soldaat ligt een Panzerfaust, een antitankwapen. Onze chauffeur neemt dit allemaal in zich op en gaat op de rem staan. De aanhanger gaat van de grond als hij tot stilstand komt.

 

De Panzerfaust mist en landt een paar meter voor de vrachtwagen. De vrachtwagen trekt weer op, maar terwijl dit allemaal aan de gang is, zijn Barrie en ik van de vrachtwagen gesprongen en hebben we zoals bevolen een positie aan de linkerkant ingenomen.

 

Helaas zitten de tweepoot voorpoten van de Bren (machine geweer) verstrikt in de touwen en gaat zo met de vrachtwagen de weg op. We horen dat er op onze vrachtwagen wordt geschoten en hij maakt een snelle draai en komt scheurend terug. Ik zwaai  een beetje naar de vrachtwagen in het voorbij gaan. 

 

Barrie, de wapenloze en ik lagen heel stil in de sloot.

We weten dat er een Duitser in een gat aan de overkant van de weg zit.

Hij weet niet dat er een paar Canadezen aan de andere kant zijn.

 

Ik ben erg overstuur en neem het zeer kwalijk dat ik ben beschoten door een gezworen vijand met een antitankwapen. Langzaam heft de Duitse Soldaat zijn hoofd steeds verder uit het gat. Het is een gemakkelijke moord vanaf dertig meter. Binnen een paar seconden tilt een andere soldaat zich op uit een ondiepe greppel en begint de heuvel op te rennen.

Dit is een grove vergissing en hij betaalt de volle prijs als medeplichtige.

 

Het blijft een paar minuten stil en Barrie en ik staan op en rennen als een gek terug naar waar de anderen zijn gestopt. Ik ben in staat om enkele aanwijzingen te geven over waar het vuur vandaan kwam. Al snel gaat een andere compagnie via ons om de overgebleven Duitsers op te ruimen. De vlammenwerpers worden te hulp geroepen en zoals het verhaal gaat, krijgen ze de opdracht om hun vlammen op de rechterkant van de weg te richten. Ze richten zich op de linkerkant en vangen onze eigen troepen in de vurige napalm.

 

De resultaten worden best niet vastgelegd. Van de rest van de dag kan ik me niets meer herinneren.

 

Later, in ware traditie van het oude Westen, sneed ik twee inkepingen in mijn pistool. 

Vlammenwerpers Black Watch