Vertaling Memoires

Ook ten tijde van de verschillende aanvallen was alles vervaagd.

Wat er gebeurde, had dezelfde kwaliteit als wat ik me na vijftig jaar kan herinneren.

 

Dit brengt ons mooi bij de eerste keer dat ik onder vuur kwam te liggen. Geloof me, alles was wazig.

Ik weet niet meer hoe we bij een straat kwamen met huizen erin, of waar het was. Ik neem aan dat we in vrachtwagens kwamen, afstapten en naar het dorp verplaatsten. Ik had geen idee dat we bijzonder dicht bij de Duitse verdediging zaten. Niemand heeft het me verteld. Er waren wat ploppende geluiden in de verte en enkele vederlichte geluiden in de lucht die steeds dichterbij kwamen.

Toen waren ze overal om ons heen en ontploften op de grond. We hadden te maken met een mortieraanval. Dit was geen vuurwerk dat afgingen. De mortierbommen explodeerden met een scherp krakend geluid. We wisten dat het echt was.

 

Natuurlijk doken we naar de grond. Ik ging hard naar beneden, misschien zelfs omvergeblazen. Ik kroop snel van de straat en verstopte me onder een kleine struik die een Luchtbuks nog niet had kunnen stoppen.

Ik voelde me veel veiliger onder de struiken. Ik zweer bij God dat ik ook mezelf onder mijn stalen helm heb getrokken ter bescherming.

 

Het bombardement duurde slechts enkele minuten, God zij geprezen. Toen de gemoederen bedaard waren, stonden we op en gingen het dorp in, zonder tegenstand te ondervinden. 

 

Later in de middag bevonden we ons aan de rand van de stad bij een huis in een groot, schaars bebost veld. Hier kregen we de opdracht om ons in te graven. Dit betekende dat we begonnen met het graven van een loopgraaf voor twee personen, ongeveer dertig centimeter breed, zes voet lang en vijf voet diep.

Mijn maatje was Barrie, die niet meer ervaring had dan ik.

 

We kregen ons gat gegraven en werden gevoed vanuit de garage van het nabijgelegen huis, het eten arriveerde in een vrachtwagen en werd door de koks in onze mess-blikken geserveerd. We aten in onze loopgraven en wachtten tot het donker werd. Dit alles werd tot nu toe begeleid door onze sergeant. Barrie en ik hadden geen idee wat er aan de hand was. We hebben echter wel vastgesteld welke de eerste twee uur wakker zou blijven om op wacht te staan. Het is pikdonker tegen deze tijd dat de hel losbreekt.

 

We worden beschoten door het hele Duitse leger.

Er vliegen overal tracerkogels rond, granaten fluiten over het hoofd en bommen gaan overal af. Barrie en ik zijn echt bang.

We wisten niet waar de Duitsers waren of hoe ver weg, maar het schieten leek vooral uit één richting te komen.

 

Ik denk dat we een paar kogels hebben afgevuurd in de richting van het vuur, maar voor het grootste deel hielden we onze hoofden naar beneden.

 

Op een gegeven moment steekt onze sergeant zijn hoofd over de Loopgraaf en informeert naar onze gezondheid. "Gaat het goed met jullie?" Prima sergeant. Hij is weg voordat we er zelfs maar aan kunnen denken om wat vragen te stellen.

 

Geen grapje, we waren bang. In de veronderstelling dat de Duitsers slechts een paar stappen verwijderd waren en een bajonet in de buik spoedig zou volgen, trek ik de pin van een granaat en gooi hem omhoog en over de bovenkant van de loopgraaf.

Ik hoor de drukgolf.

Ik weet niet hoe lang het vuurgevecht heeft geduurd. Uiteindelijk stopte het en vielen we in een ongemakkelijke slaap. Wij allebei.