Vertaling Memoires

De ochtend was helder en vredig en om de beurten gingen we naar de veldkeuken die weer vol stond met stomend heet eten.

 

We hadden grote klodders pap met korrelig smakende melkpoeder, grote sneetjes brood, wat jam en thee in onze messblikken.

 

We hadden geen moeite om bij de keuken te komen, maar toen we vertrokken, schoot iemand een paar keer op ons met wat ik later gemakkelijk kon identificeren als een Schmeizer-machinepistool, waardoor we dekking zochten en daarbij onze thee morsten. Niemand is ooit geraakt en het zou er wel een van ons kunnen zijn geweest die gewoon een beetje aan het plagen was. 

 

Dus dat waren mijn eerste vierentwintig uur, die ik grotendeels dagelijks zou voortzetten totdat het allemaal eindigde in Duitsland op 5 mei.

 

Het was net cowboys en indianen, politieagenten en rovers. We achtervolgden de Duitsers, ze verstopten zich en schoten op ons, we schoten terug en ze gingen er weer vandoor. Keer op keer.

 

Onderweg bleven sommigen van ons echter achter. Beide partijen deelden dezelfde uitputtingsslag.

Constant in beweging, bijna nooit een volledige nachtrust krijgen, niet te veel eten, niet in staat zijn om heel schoon te blijven of zich om te kleden was een zwaar leven.

 

Het ergste was echter moe zijn, jezelf elke dag dwingen met sigaretten en welke drank je maar kon vinden.

 

Ik herinner me een rustperiode van drie dagen die we hadden. Dat was het voor mij, rust. Ik sliep de drie dagen en werd alleen wakker voor eten. Ik denk niet dat ik me zelfs heb gewassen of geschoren.

Het werd zo dat ik rechtop kon slapen achterin de grote 60 cwt-trucks, me vastklampend aan de metalen steunen voor de canvas top. En dat was met een dozijn granaten die ook los op de vloer rond rolden.

 

Ik kon overal, hoe dan ook, altijd slapen.

60 cwt-truck